مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
رها کــردم از سـیـنــه ام آه را صدا کــردم آن یار دلخــواه را مـیــان بـســاط دل خــسـتــه ام فــقــط دارم ایـن آه کــوتــاه را به دادم بــرس ای امــیــد دلـــم نــشــانــم بــده جـــاده و راه را من این راه ها را بلــد نـیـسـتـم هدایت کن این عبد گــمـراه را بـرای اجــابت خــدا داده است به من وعــده نــیــمــه مــاه را خــدا گـفـتــه در نیــمه مـاه من بــیــا تــا درِ بــارگــاه حــســن بیا در مــدینــه صفــا را بـبـیـن در خانــه مــرتضــی را بـبـیـن در آغوش پر مهر خیـر النــسا تجــلــی نــور خــدا را بــبـیـن دراین کوچۀ عشق چشمی گشا غــریبه ببیــن آشنــا را بـبـیــن دراین کوچه تقوا ملاک است وبس پس ادغـام شـاه و گــدا را ببین به عشق نگاهی به روی حسن بیــا و صف انــبــیــا را ببیــن همه بر در مجــتــبـی رو زدند بزرگان در این خانه زانو زدند به لبـخـنـد تو می دمــد آفتــاب بتاب از مدینه به عــالــم بتـاب مدینه پر است از حسود و بخیل مبـادا که برداری از رخ نقاب صــدایت قــرار دل فــاطــمــه نگــاهت صفای دل بــوتــراب دعــا کن برایم عــزیــز علــی دعا بر زمین خورده دارد ثواب دعــا کـن امــام زمــانــم مــرا برای سپــاهـش کنــد انتـخــاب بـرای ظهــورش امــام زمــان به روی دعای تو کرده حساب تو را هر زمانی صدا کرده ام جواب مــرا داده ای با شتــاب به روز قــیــامت مـحــبــان تو ندارند با تو کــمی اضطــراب خــدا گــر ســوالی از آنها کنـد خودت میدهی جای آنها جواب در آن روز چشم من و یاری ات فــدای تـو و آن هــواداری ات دلــم پــر زده روی بــام حسـن به من خورده بویی ز جام حسن سلامی به او دادم و مــانــده ام به عشق جــواب ســلام حســن پیمبر علــی فــاطــمــه گفته اند به ما واجب است احترام حسن از آن دم که از مادرش شیر خورد پر از حلــم گـردیده کــام حسن مــیــان اســامــی اهــل کــــرم فــقـط می شنــاسیم نــام حســن من و یک نگــاه کــریمـانه ات پنــاهــم بــده گــوشه خــانه ات تو هستــی امـیــد گـنهکــارهــا تویــی راه حــل گــرفتــار هــا تویی محــرم رازهــای عــلــی علـی با تو می گفت اســرارها تو هستی صفای سحــرهای ما تویی طــعــم هنــگــام افطارها به جز خوبی از تو ندیدند هیچ تو را گــر چـه دادنــد آزارهــا به یاد غــریبی تو روز و شب به خود گـفته ام جمله ای بارها "اگر در غــم مجتبی بی غـمی نشایــد که نــامت نهند آدمــی" به هر جا که نامت علم می شود حسیـنـیـه ای محتــرم می شود کسی که نرفته است راه تو را دو پــایش قیامت قلــم می شود به راه خــدا گر تویی دستگیــر وصال خـدا یک قــدم می شود من از قبر تو کرده ام این سوال مگر کعبه هم بی حرم می شود به ماها رسیده است احسـان تو حسن جان محبت سرم می شود من از کودکی نه، که روز ازل ز دست کریم تو خوردم عـسل علــی داشت دائم هــوای تو را نبی خوانده صد جا ثنای تو را به دست تو گلبوسه داده حسین و عبــاس بوسیــده پــای تو را اگـر تو نبــودی کــنـار عــلــی کسی پر نمی کرد جــای تو را خودت دعــوتــم کرده ای آمدم که امشب بگیـرم عبــای تو را ولی من کجــا و نگــاه کــریم؟ لیــاقت نــدارم عــطــای تو را همین بس مرا ای شه خونجگر معطل نکـردی مـرا پــشـت در |